Dr hab. n. med. Mariusz PUSZCZEWICZ

Lek. med. Ewa STACHURA

Lek. med. Justyna SZPUNT

Katedra i Klinika Reumatolologii i Chorób Wewnętrznych UM w Poznaniu

Metody leczenia  choroby Behçeta

Podstawę rozpoznania stanowią kryteria wskazane przez Międzynarodową Grupę Badawczą do spraw Choroby Behçeta. Postępowanie natomiast zależy od umiejscowienia i nasilenia zmian zapalnych.

Choroba Behçeta jest to układowe zapalenie naczyń krwionośnych każdego kalibru, charakteryzujące się nawracającymi bolesnymi owrzodzeniami w obrębie jamy ustnej i narządów płciowych, zmianami skórnymi oraz zajęciem narządów wewnętrznych. Chorują głównie mieszkańcy basenu Morza Śródziemnego w wieku 20–40 lat, częściej mężczyźni.

Obecnie obowiązują kryteria rozpoznania zaproponowane przez Międzynarodową Grupę Badawczą do spraw Choroby Behçeta [1].

Metody leczenia

Leczenie zależy od zajęcia poszczególnych narządów i układów [2].

W przypadku zmian śluzówkowych i skórnych stosujemy glikokortykosteroidy (3 x dziennie miejscowo), kolchicynę (0,5–15 mg/d, p.o.) i dapsone (100 mg/d, p.o.); gdy zmiany są nasilone, należy rozważyć podanie metotreksatu (7,5–15 mg/tydzień), interferonu alfa (5 milionów/d, i.m. lub s.c.) lub talidomidu (100–300 mg/d, p.o.) czy pentoksyfiliny (300 mg/d, p.o.).

Zajęcie narządów wewnętrznych wymaga zastosowania glikokortykosteroidów (20–100 mg/d, p.o.), azatiopryny (100 mg/d, p.o.), cyklosporyny A (5 mg/kg/d, p.o.) lub cyklofosfamidu (50–100 mg/d, p.o.), (800–1000 mg i.v.). Sposoby leczenia przedstawia tabela 2.

Piśmiennictwo:

1. International Study Group for Behçet’s Disease. Criteria for diagnosis of Behçet’s Disease. Lancet 1990, 335, 1078–1080.

2. Sakane T., Takeno M., Suzuki N., Inaba G.: Behcet’s Disease. N Engel J Med. 1999, 341, 1284–1287.

3. Yurdakul S., Hamuryudan V., Yazici H.: Behçet syndrome. Curr Opin Rheumatol 2004, 16, 38–42. 

„Przegląd Reumatologiczny” 2008, nr 6 (24), s. 3-4.