Oprac. dr n. med. Beata NOWAK

I. Piorunująca niewydolność wątroby spowodowana przez amyloidozę wtórną

W przebiegu skrobiawicy pierwotnej stosunkowa często dochodzi od odkładania amyloidu w wątrobie, aczkolwiek rzadko prowadzi to do jawnego klinicznie uszkodzenia tego narządu. Opisywano sporadyczne występowanie nadciśnienia wrotnego oraz niewydolności wątroby. Skrobiawica wtórna jeszcze rzadziej niż forma pierwotna wywołuje jawne klinicznie uszkodzenie wątroby. Czasem w jej następstwie dochodzi do rozwoju żółciowego zapalenia wątroby lub nadciśnienia wrotnego. Ostrą niewydolność wątroby wywołaną skrobiawicą wtórną opisano w przeszłości tylko jeden raz.

Lekarze ze szpitala Yükseh Ihtisos w Ankarze opisują przypadek kobiety, u której w następstwie amyloidozy wtórnej doszło do piorunującej niewydolności wątroby. Opisana pacjentka nie chorowała na żadną przewlekłą chorobę zapalną, a w wywiadzie podawała tylko sporadyczne infekcje dróg moczowych. Rozpoznanie amyloidozy wtórnej jako przyczyny uszkodzenia wątroby postawiono post mortem na podstawie wyniku badania histopatologicznego bioptatu wątroby.

Digestive and Liver Disease 2006; 38 (3): 208–210

II. Toczniowe zapalenie nerek w ciąży

Ciąża może prowadzić do zaostrzenia toczniowego zapalenie nerek, które przebiega pod postacią: nasilonej proteinurii, pogorszenia funkcji nerek i nadciśnienia tętniczego. Należy pamiętać, że na rokowanie co do przebiegu ciąży wpływa wyjściowe stężenie kreatyniny przed ciążą oraz czas, jaki upłynął od osiągnięcia remisji do poczęcia (remisja dłuższa niż 6 miesięcy poprawia rokowanie). W leczeniu zaostrzenia toczniowego zapalenia nerek w ciąży można stosować: glikokortykosteroidy, hydroksychlorochinę, azatioprynę, NLPZ i MMF. Natomiast w leczeniu nadciśnienia zalecane są metyldopa, nifedipina i hydralazyna.

Lupus 2006; 15 (3): 148–155

III. Denosumab w leczeniu osteopeni pomenopauzalnej

Jak donoszą McClung i wsp., denosumab jest skuteczny w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej. Do badania oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo stosowania denosumabu podawanego podskórnie przez okres 12 miesięcy włączono 412 kobiet z osteopenią pomenopauzalną. Pacjentki zostały zrandomizowane do jednej z czterech grup: I – otrzymywała denosumab w odstępach 3 miesięcy, II – denosumab w odstępach 6 miesięcy, III – alendronian podawany raz w tygodniu, IV – placebo.

Pierwotnym punktem końcowym był procentowy wzrost gęstości mineralnej kości (BMD) mierzonej w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. W grupie leczonej denosumabem obserwowano wzrost BMD o 3–6,7%, podczas gdy w grupie leczonej alendronianem wzrost BMD wynosił 4,6%, a w grupie otrzymującej placebo – 0,8%. Zahamowanie obrotu kostnego przez denosumab było zależne od dawki.

N Engl J Med 2006; 254: 821-831